هو الجبار

فقط برای تذکر می نویسم؛ چون همیشه از فلسطین یادمان می رود...

یادمان می رود از کودکان یتیم؛ وقتی کودکی در آغوش گرم ماست.

یادمان می رود از بی سرپناهانی که تا دیروز یا چند لحظه پیش سرپناه داشتند؛ وقتی از خستگی کار روزانه به خانه پناه می‌ آوریم.

یادمان می رود که قدس برای ماست.

همه یادشان می رود. برای همین ساکتیم.

و تاوان این فراموشی و این سکوت را کودکی می دهد که همین چند لحظه پیش خانه بر سرش خراب شد.