هو الحق
ماه رمضان هر سال منتظرم تا شاید نشانه ای از ظهورش بیاید، چون خوانده ام که اولین نشانه های ظهور در رمضان است؛ ولی یادم می رود که برای انتظار، حتی نباید به جمعه ها اکتفا کرد. امسال یک سوال، عجیب ذهن مرا مشغول کرده. دوست دارم جوابی بشنوم:
چرا باید ظهور الان اتفاق بیافتد؟ چرا منتظریم؟ مگر زندگی ما چه کم دارد؟
آیا حضرت حجت (عج) باید ظهور کند چون بعضی از ما گاهی به دعای ندبه می رویم؟
چون نیمه شعبان هر سال جشن می گیریم؟
چون بعضی پشت ماشین هایشان نوشته اند "شاید این جمعه بیاید، شاید"؟
چون برای امام زمان(عج) کلیپ می سازیم؟
چون جمکران که می رویم دلمان می گیرد؟
و چون هزار تا کار خوب دیگر شبیه این انجام می دهیم....
وقتی همه داریم زندگیمان را می کنیم، خوب یا بد، شاد یا غمگین، در رفاه یا در فقر، عادلانه یا ظالمانه،چرا الان باید ظهور اتفاق بیافتد؟
وقتی نمی دانیم زندگی اسلامی چگونه است و چه آدابی دارد، چطور می توانیم آن را آرزو کنیم؟
وقتی حتی بعضی از زندگی دینی بیزارند چون لذت آن را درک نکرده اند و وقتی ما که ادعا داریم نمی توانیم لذت آن را به آنان که نچشیده اند، بچشانیم، چگونه دعا می کنیم که کسی بیاید و سنت رسول خدا(ص) را زنده کند؟
وقتی در برابر ظلم زمان، هنوز سکوت کرده ایم و می گوییم چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است، چگونه ادعای انتظار داریم؟
وقتی حتی افطاری های نسل انقلاب و جنگ، دیگر بویی از سادگی ندارد، وقتی آنان که دارند غرق در تجمل شده اند و آنان که ندارند آرزوی تجمل می کنند، چگونه منتظر عدالت هستیم؟
نمی دانم! ولی یک چیز را یقین دارم:
تا وقتی به این سوال جواب ندهیم ظهور محقق نمی شود.